Mevlâdır, görünür kul,

Gönül, aşktan usanmaz,
Dünyâyı ısıttı, bu ceryanımız,

Mevlâdır, görünür kul,
Ona dayanır her yol;
Gönül! geç sen kendinden,
Esîr-olmaktan kurtul.

Yok olursan ferahsın,
İçinde durma, âhsın;
Beşerlik senin değil,
Allah ile Allahsın.

Cîfeyi sevdin, neden?
Hakkı saklar bu beden;
Ateşe at benliği,
Ne sen kalsın, ne de ben.

Aldatmasın bu cihan,
Tutulmadan, ol Sultan;
Nefsine hükmedince,
Olmuş sultan, Süleyman.

Ahmed, etmiş tekâmül,
Her yanından açmış gül;
(Emre)! gözünü aç, bak,
Neler saklar bu gönül…

Ona terkeyle canı,
İdrâk-eyle îmânı;
Gözlerin gezdiriyor
Rahmeyleyen Rahmânı.

Sen O’ndan iste imdat,
Odur ebedî hayat;
Seni ayrı gösteren:
Çağırdıkları bu ad.

Zapteden: Müncibe Görgün, Ayten Kutkan.
Saat:1.30


6.11.1960