Gönlüm! sen güvenme, fânî dünyâya,

Âşıkın vücûdu, gamdan yuğrulmuş,
Bülbüller uçtu da, boş kaldı yuva,

Gönlüm! sen güvenme, fânî dünyâya,
Dönen güneş ile, bu doğan aya;
Bu kadar zamandır, geldin de geçtin,
Önü, sonu bir ân; yaşadın gûyâ…

Ayıktın, yürüdün, buldun merkezi,
Ebedî yaşayan Diri Denizi;
İrfâniyet ile, aşk ile bastın,
Gezdiklerin yere, bıraktın izi.

Kalblerden görünen yola benziyor,
Çürümeyen altın, pula benziyor;
Muhtâr-ı Kâinât, İlâhî Tevhîd,
O da beşer gibi, kula benziyor.

Ölümler bilmedik hayat, onundur,
Akıla gelmedik afat, onundur;
(Celâl)ile (Cemâl), eder tecellî,
Âşıklara, (Cemîl) sıfat, onundur.

Tefekkür ehline, olur âşikâr,
İnkâr-eyleyene, görünür Kahhâr;
Suçunu bildiysen, sen korkma (Emre)!
(Settârül’uyûb)dur, hem dahî (Gaffar).

Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:11.40


26.6.1962