Bizi halkeden Rahman!

Sana yaklaşınca, perîşân-oldum,
Aşk böyledir ezelîden,

Bizi halkeden Rahman!
İçine koydun vicdan;
Görülmedik bir saray,
Sensin orada Sultan.

Mekânındır, yatarsın,
Her işlere muhtârsın;
Hüküm senin, hâl senin,
Emredersin, tutarsın.

Kullara verdin, Razzaak!
Senden alır dört bucak;
Kurdun nizâm-ı âlem,
Bütün sıfatların hak.

Sâhibisin sen, Mevlâ!
Senindir yerle bâlâ;
Bâzısı gaayet sâdık,
Kimi düşünür hila. (1)

(Emre) görüyor kemâl,
Hâlinden olmaz suâl;
Bakmaz oldu bir yere,
Sabretti, aldı (Cemâl).

Meşguldür onun ile,
Seviyor güle güle;
Seyrânı, daim sensin,
Bakmaz güle bülbüle.

Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:8.30


(1) Hila = Hîle. 12.7.1962