Bildim, bütün senin, görünen varlık,
Bâzı ışık olur, bâzı karanlık;
Yönüm sana döndü, oldu âşikâr,
Her tarafta yüzün, dâimâ açık.
Hiçbir şeyi sevmem, sana hayrânım,
Senden geldi, gider, bu tatlı canım;
(İnnâ lillâh) sözü, kulağımdadır,
Uyutmaz eyledi, şükür, Kur’ânım.
Kendinden kendine, durmaz okunur,
Beni mesteyleyip, cana dokunur;
Karanlık kalmadı, her yan belendi,
Yer ile âsümân, bütün, oldu nûr.
Anladım ki sensin, görünen, gören,
Sana hâil imiş, görünen beden;
Aklımı, fikrimi, sen aldın teslim,
Bundan sonra demem, ben kendime: Ben!
Sâhip çıkar isem, sarıyor azap,
Hallolmaz oluyor, edilen hesap;
Bu (Ümmî Emre)ye, bâzı okunur,
Kendinden geçince, esrarlı Kitap.
Zapteden: Fuzûle Emre
Saat: 13.25
11.9.1955